Polecamy: „To my! Dwa Kapciuszki”, Marii Krüger
Książka pt. „To my! Dwa Kapciuszki” autorstwa Marii Krüger w uroczy a zarazem zabawny sposób opowiada o kapciuszkach pewnej dziewczynki, Gosi. Buciki są niezwykłe, ponieważ po wyjściu ich właścicielki do przedszkola ożywają, zwiedzają mieszkanie, zaprzyjaźniają się z innymi przedmiotami w domu, a przede wszystkim przeżywają nowe przygody. Kapciuszki poznały mieszkańców przedpokoju, wszelkich szuflad, wyszły nawet na spacer na dwór, spędziły trochę czasu na balkonie, dzięki nim w domu Gosi zamieszkał mały kotek! Każdy rozdział opowiada o nowym wyzwaniu podejmowanym przez kapciuszki, które niczym dzieci odkrywają świat i jego tajemnice. Małym czytelnikom zapewne przypadnie do gustu fakt, iż kapciuszkom również zdarza się popełniać błędy i wpadać w tarapaty. Buciki nie zawsze wyciągają z nich wnioski, chociaż bardzo się starają. Jednak taka nauka płynąca z książki jest jak najbardziej cenna dla dzieci oraz ich rodziców, ponieważ uczy wyrozumiałości oraz pokazuje świat widziany oczami nowicjuszy, którzy muszą zmierzyć się z wieloma trudnościami.
Mam natomiast wątpliwość co do języka używanego przez autorkę. Maria Krüger często używa zwrotów nadmiernie infantylnych, bardzo prostolinijnych. Oczywiście rozumiem, że książka jest skierowana do dzieci, jednak prosty i zrozumiały dla nich język nie powinien być banalny, a tym bardziej kontrowersyjny. Słowa kapciuszków „chyba się zabiłem”, spadających ze stołu czy też balkonu brzmią bardzo drastycznie, zwłaszcza w ujęciu beletrystyki dziecięcej, w towarzystwie uroczego, niewinnego języka przeważającego w całej lekturze. Doceniam natomiast motyw personalizacji przedmiotów gospodarstwa domowego. To świetny pomysł ukazujący drugie, magiczne oblicze zwyczajnych na pierwszy rzut oka przedmiotów. Tańcząca parasolka, rękawiczka służąca pomocą czy też opiekuńcza pończocha są uosobieniem ludzi oraz ich relacji. Zakończenie książki, w którym wszystkie przedmioty współpracują ze sobą by ocalić kapciuszki przed wyrzuceniem, jest przykładem dla dzieci. Wkroczenie w magiczny świat ożywionego domu rozwija wyobraźnię, a zarazem poczucie empatii, uczy szacunku do rzeczy materialnych.
Natalia Gomólińska
Komentarze
Prześlij komentarz