Jeśli miałabym napisać kilka słów o sobie, to...

Jeśli miałabym napisać kilka słów o sobie, to musiałabym zacząć od tego, że nazywam się Natalia Żurek i pochodzę z Kalisza, gdzie mieszkam z rodzicami, młodszą siostrą i psem. Wielokrotnie podkreślam skąd pochodzę, ponieważ darzę Kalisz dużym sentymentem i jestem całkowicie nieobiektywna w jego ocenie. Wiele osób uważa mnie za patriotkę regionalną i prawdopodobnie w dużej mierze mają one rację. 

Pięć ostatnich lat spędziłam w Poznaniu, gdzie studiowałam lingwistykę stosowaną na wydziale filologicznym Uniwersytetu im. A. Mickiewicza. Kierunek studiów był dla mnie naturalnym wyborem i wypadkową moich zainteresowań. Od zawsze bowiem fascynowała mnie nauka języków obcych, a w efekcie możliwość swobodnego porozumiewania się z ludźmi innych narodowości. Jako specjalizację wybrałam komunikację interkulturową, co też było naturalną konsekwencją podjętych studiów. Przez pewien czas studiowałam także polonistykę, niestety ze względu na tryb studiów i liczne zajęcia na pierwszym kierunku musiałam z niej zrezygnować. Niemniej tłumaczy to także moje zainteresowanie kulturą i literaturą. 

W trakcie studiów udało mi się odbyć praktyki w fundacji kulturalnej Barak Kultury, gdzie byłam odpowiedzialna za współorganizację festiwalu "Inwazja barbarzyńców" i koordynację różnych projektów. To doświadczenie tym bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że przyszłość chciałabym związać z szeroko pojętą sferą kulturalną, stąd też moje zainteresowanie projektami Szkoły Polskiej. W jej profilu podobają mi się dwie najważniejsze dla mnie kwestie - szerzenie kultury polskiej oraz projekty kulturalne, organizowane przez szkołę. Praktyki w Barcelonie stanowią dla mnie zatem idealne zwieńczenie moich studiów, nauki języka hiszpańskiego (w ramach dodatkowego lektoratu) oraz zainteresowań kulturą. Odnośnie moich oczekiwań - bardzo chciałabym sprawdzić się w pracy z dziećmi, a także współuczestniczyć w promocji kultury polskiej, co do której dorobku nie mam żadnych wątpliwości. Moim życzeniem byłoby zarażenie dzieci entuzjazmem, z jakim ja sama podchodzę do rodzimej kultury. Wtedy właśnie poczułabym się spełniona.