Osiemnasty rok życia w Barcelonie

2 lipca skończyłem w Barcelonie osiemnasty rok życia. Moje święto może nie zostało uczczone wielką imprezą, której na pewno nie odpuszczę sobie po powrocie do domu, ale w tym pięknym mieście było one równie ekscytujące. Świętowałem we włoskiej restauracji z moim tatą i znajomymi, chociaż restauracja była tylko wisienką na torcie, ponieważ swoje urodziny obchodziłem cały dzień. 

Oprócz odpowiedniego uczczenia ważnych w życiu każdego człowieka osiemnastych urodzin pomyślałem też o tym, co to tak właściwie dla mnie znaczy. W momencie gdy wpisujemy w Google : 18 lat, jako jeden z nagłówków pojawia nam się ,,pełnoletność’’ . Mowa tutaj o odpowiednim statusie prawnym osoby, która kończy osiemnasty rok życia. Jest pełnoletnia, prawnie traktowana tak samo, jak osoby mające swoją pracę, dom, dzieci. Czy rzeczywiście jest tak, że z siedemnastego do osiemnastego roku życia nagle przechodzimy przez niewidzialną barierę, która wcześniej oddzielała nas od dorosłości ? Dla mnie, niekoniecznie. Z myślenia o odpowiedzialności prawnej i rozterek co do pełnoletności , nasuwa mi się jeszcze jedno słowo: dorosłość. W tym wypadku, mimo, że internet mówi coś innego wydaje mi się, że to jest właśnie stan psychiczny człowieka w którym można stwierdzić, że jest on zupełnie odpowiedzialną i samodzielną osobą. Mimo tego, że różne źródła wskazują na to, że dorosłość i pełnoletność idą ze sobą w parze, jak zwykle teoria odbiega trochę od praktyki. Człowiek musi przejść odpowiedni okres czasu po uzyskaniu pozornej dorosłości aby przyzwyczaić się do tego. co czeka go w życiu dorosłego człowieka i dopiero wtedy może dojść do momentu w którym będzie mógł samodzielnie dbać o swoją przyszłość. W świetle powyższych argumentów i oparciu o to, co wymieniłem wcześniej, mimo że doszedłem do wieku pełnoletniości wciąż czuję się dzieckiem i nie czuję presji dorastania za szybko. Niektórzy ludzie niepotrzebnie spieszą się z tym przez co stają się drętwi i specjalnie nadmuchują swój charakter udając osobę dorosłą. Dla mnie to zupełnie nie potrzebne . Nie próbujmy dorastać na siłę, ponieważ potem możemy żałować, że za krótko byliśmy dziećmi.

Łukasz Mazurkiewicz